Sturmgewehr 44

Sturmgewehr 44 (MP-43, StG44, MP44) – niemiecki karabin szturmowy zbudowany w 1943 roku. Pierwszy karabinek automatyczny na nabój pośredni.

Historia
W 1942 roku Niemcy rozpoczęli pracę nad zaprojektowaniem karabinka automatycznego, który miał połączyć cechy pistoletu maszynowego z karabinem maszynowym tj. mieć stosunkowo niską wagę, przy możliwości strzelania ogniem ciągłym na odległość do 1000 m, dużą siłę ognia i szybkostrzelność.

Projekt takiego karabinka oznaczono jako MKb 42 (niem. Machinenkarabiner 42). Pracą nad tym projektem zajęły się dwie wytwórnie broni: Karl Walther oraz C.G. Haenel. W broni tej użyto naboi pośrednich Karabinerpatrone 7,9 x 33 mm wytwórni amunicji Polte. Dzięki zastosowaniu tej amunicji zasięg efektywny broni wynosił 600 metrów a prędkość początkowa wynosiła 680 m/s.

Po przebadaniu obu projektów: MKb 42(W) firmy Walther i MKb 42(H) firmy C.G. Haenel, ostatecznie przyjęto projekt MKb 42(H), zaprojektowany przez Hugo Schmeissera został przyjęty do produkcji seryjnej jako MP 43/1 (niem. Machinenpistole 43/1) i wprowadzony na uzbrojenie oddziałów pancernych Wehrmachtu i Waffen SS. W toku dalszych prób karabinek ten został zmodyfikowany i produkowany pod nazwą MP 43. Dalej, w marcu 1944 roku, zmieniono jego nazwę - ciągle był to MP, ale teraz już 44. Następnie w grudniu 1944 roku wprowadzono nowy wariant karabinka, który oznaczono jako Sturmgewehr 44 (StG -44) (pol. karabin szturmowy 44).

Łącznie w latach 1943 – 1944 wyprodukowano 425 977 sztuk karabinków szturmowych wszystkich wersji. Następcą StG 44 miał być StG45(M) (Mauser Sturmgewehr 1945) posiadający zbliżone parametry techniczne, ale lepiej przystosowany do masowej produkcji. Nigdy nie został on wdrożony do masowej produkcji, ale jego prototyp posłużył do skonstruowania innych karabinków: CETME, G3 oraz MP5.

Po wojnie StG44 znajdował się na wyposażeniu niektórych oddziałów podziemia antykomunistycznego w Polsce. Karabiny StG44 były używane m.in. przez milicję Niemieckiej Republiki Demokratycznej oraz jugosłowiańskich spadochroniarzy. Trafiły także w ręce członków rozmaitych organizacji zbrojnych w krajach trzeciego świata. Zakończenie w 1961 r. produkcji amunicji 7,92 x 33 mm Kurz w NRD (milicja enerdowska zastąpiła StG44 karabinem AK) spowodowało spadek użyteczności StG44 jako broni wojskowej (problemy z amunicją). Nadal był jednak cenioną bronią kolekcjonerską w USA. Popularność i liczba w pełni sprawnych egzemplarzy StG44 jest tak duża, że w 2004 r. niemiecka firma SM Chemnitzer Sportwaffen und Munitionfabrik GmbH ponownie uruchomiła produkcję amunicji 7,92 x 33 mm.

MP-43.

Opis techniczny
Karabinek działa na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w ściance lufy. Komora gazowa typu zamkniętego ma stałą objętość.

Karabinek składa się z następujących części: lufy z komorą gazową, komorą zamkową z płaszczem lufy, komory spustowej z rękojeścią, zamka, mechanizmów: ryglowego, spustowego i uderzeniowego; sprężyny powrotnej, tylca z kolbą i magazynka z mechanizmem podawania.

Ryglowanie przewodu lufy następuje przez wychylenie zamka w płaszczyźnie pionowej podczas ryglowania. Ryglowania i odryglowania dokonuje się za pomocą współpracujących ze sobą odpowiednio pochyłych płaszczyzn na zamku i suwadle. Karabinek posiada mechanizm uderzeniowy typu kurkowego. Mechanizm spustowy pozwala na prowadzenie ognia zarówno pojedynczego, jak i ciągłego.

Celownik sektorowy pozwala na prowadzenie ognia do 800 m. Podziałka celownika naniesiona jest na ramię celownika. Każda podziałka odpowiada zmianie odległości o 50 m. Szczerbinka i muszka o zarysie trójkąta.

Zasilanie karabinka nabojami odbywa się z wymiennego magazynka łukowego o pojemności 30 naboi z dwurzędowym ułożeniem naboi.

Oryginalną cechą karabinka jest to, że większość części jest tłoczona, a do ich łączenia najczęściej stosowano nitowanie i spawanie punktowe.

Copyright by Wikipedia